خوان رامون خیمنس در سال ۱۸۸۱ در مادرید به دنیا آمد. شعر و نقاشی سرگرمی و عشق و سیاه مشق های کودکانه اش بود. در رشته ی حقوق تحصیل می کرد اما شعر و دنیای شاعرانه همواره با او بود و او را وادار به ترک تحصیل کرد. عشق و شعر و دنیای شاعرانه تا آخرین لحظه های مرگ او را رها نکرد.
در جریان جنگ داخلی، اسپانیا را ترک کرد و در پوئرتو ریکو در تبعید به‌سر برد. آثار عارفانه و عالمانه‌اش عبارت‌اند از غزل‌های معنوی (۱۹۱۵)، یادداشت‌های روزانۀ شاعری تازه داماد (۱۹۱۶)، و خدای مطلوب و طالب. در ۱۹۵۶ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد. نخستین شعرهای خود را با الهام از سمبلی