معرفی کتاب

معرفی نویسنده

خلاصه‌ای از کتاب

جملاتی از متن کتاب

• 1- ابتدای قرن بیست ویکم است، در شرقی ترین بخش قارة اروپا اپیدمی مرموزی ظاهر و در مدت کوتاهی عالمگیر می شود. بیماری ای که هنوز برای آن نامی معیّن انتخاب نکرده اند. مردم جمهوری آذربایجان این بیماری را به اسم مرض سلین می شناسند؛ چون اولین شخصی که به آن مبتلا شده، زن جوانی به نام سلین است. سلین در ذهن خود زندگی مردی را مرور می کند که واقعا وجود دارد. «اول تو بگو چی دیدی تا من نشون بدم چی نوشتم.» «طبق اطلاعاتی که... در اختیار سرویس امنیتی قرار داده، روسیه در سال های جنگ سرد اقدام به عملیات جامعی در زمینۀ جاسوسی و تسخیر و نفوذ کالبدی و روانی کرده بودند و حالا ارمنستان از اون دستاوردها استفاده می کنه.» «مرغ باز هم گران تر شد. رئیس جمهور لباس نظامی پوشیده و با همراهی افسران ارتشی مصاحبه ای بر سر میز ناهار ترتیب داد. از مردم خواست مدام مرغ نخورند تا قیمت مرغ واقعی شود. ناهار کتاب بود و افسران با ولع لقمه توی دهانشان جا می دادند، اما تصویری از رئیس جمهور حین خوردن گوشت پخش نشد، مرغ گران تر شد.
• 2- مدیر مؤسسه دستش را می گذارد روی شانه ام: «حالت چطوره سلین؟ بهتر شدی؟» «ممنون. بهترم.» «پس چرا همه ش توی فکری» فشار می دهد. دستش داغ است، نه اشتباه می کنم منظور خاصی ندارد. نباید فکر کنم منظور خاصی دارد و گرنه منظور خاصی خواهد داشت. برمی گردم. مردی لنگ دراز که با کشیشی عصا قورت داده مو نمی زند لبخند کریهی به لب دارد: « رفتی پیش دکتر؟ چی گفت؟» دستش را به سمت گردنم بالا می آورد و ماساژ نرمی می دهد. حتما می خواهد خستگی ام دربرود، نباید فکر بد بکنم. به چیزهای خوب فکر کن سلين ! خم شد و چانه اش را مالید به موهایم. آره، من به چیزهای بد فکر نمی کنم، پس نباید فکر کنم قصد بدی دارد. حتما چانه اش می خارد و موهای کوتاهم را مناسب ترین و دم دستی ترین شیء برای خاراندن چانه دیده ... جاهای دیگرش هم خارش بگیرد چه؟ ... نه! به چیزهای بد فکر نکن سلين! حرفی نمی زند، خودش را با من می خاراند. ما معمولا بخواهیم یا نخواهیم، به هر کاری که مشغول باشیم، حتی وقتی دکتر داندان پزشک باشیم و سرمان توی صورت مردی که دهان بوگندويش را باز کرده و چهار چشمی نگاهمان می کند، داریم یک جورهایی روسپیگری می کنیم. می شود این را به عنوان یک عمل با فرایند طبیعی و عمومی تلقی کرد و خیلی واضح است که قبيح ترین کارها وقتی طبیعی و عادی باشند، قبح چندانی نخواهند داشت. الان دیگر می رود. تمام شد. رئیس چانه اش را خاراند و دیگر باید برود و حتما می رود.
• 3- دوست دارم یک بار هم که شده به خارج بروم، جایی مثل دره ی سیلیکون که می گویند شبیه همین جاست. ولی خب، نمی شود. همین جا هم، که وطنم است و زبان مردمش را بلدم، نتوانسته ام گلیم خودم را از آب بکشم، آن جا که دیگر هیچ . «آسمون همه جا یه رنگه»؛ جمله ی نخ نمای دلگرم کننده ای است که این مواقع به درد می خورد. البته بعید است آسمان همه جا همین طور خاکستری باشد که این جاست ، همه جای دنیا چاه های نفت ندارند. نفت که نداشته باشند پس چطور زندگی می کند؟ چقدر باید مالیات بدهند تا اداره ها و مؤسسه هاشان بچرخد؟ نفس عمیق می کشم و دلم گرم می شود که چه خوب؛ همه بدبختیم! بدبختی که عالمگیر باشد قابل پذیرش تر است و این اهمیت بی اندازهی برابری را در ذهن و روان ما نشان می دهد. برابری زیباست حتی در قسمت کردن بدبختی.