معرفی کتاب

معرفی نویسنده

خلاصه‌ای از کتاب

جملاتی از متن کتاب

• 1- بابا برای پول هیچ پشیزی ارزش قائل نبود. این را که می‌گویم عین واقعیت است. او بیمارانی را که پول و پله نداشتند مجانی ویزیت می‌کرد. او حتی برگه‌ی بهداشت آنها را هم پر می‌کرد تا بتوانند آن وجه نپرداخته را از دولت مسترد کنند. بابا مجبور بود مالیات پولی را که دریافت نکرده بود، پرداخت کند و همین امر سبب غرغر و نق نق مامان می شد. با این حال، او اغلب اسکناس‌های درشت توی جیب‌اش داشت. یک روز که مامان از او برای ما مقداری پول طلب کرد. او از کوره در رفت و شروع کرد به بدعنقی. به مامان گفت که هميشه حرص پول می‌زند. گفت که برای خودش پول پشیزی ارزش ندارد. بعد گاز را روشن کرد و یک دسته اسکناس از جیب‌اش بیرون آورد و انداخت توی آتش. با مامان ایستادیم و سوختن پول را تماشا کردیم. صحنه‌ی دردناکی بود. مثل این بود که کفش‌های نومان را بسوزانیم، لباس‌های زیبامان را، هدایامان را... بابا توجهی به سر و وضع و ظاهر ما نداشت و درک این را هم نداشت که ما به لباس احتیاج داریم. مامان هميشه دوست داشت که ما خوب بپوشیم و شیک و تروتمیز باشیم. اما اين موضوع ساده‌ای نبود آخر او چندان پول و پله‌ای در بساط نداشت. برادرهایم بی خیال این حرف ها بودند. اما من از بدلباسی و بدقواره بودن وحشت داشتم و از چیزهایی هم که مامان به تنمان می‌کرد دل خوشی نداشتم و هیچوقت خوشم نمی‌آمد. اغلب قوم و خویش‌ها بودند که لباس‌های ما را می‌دوختند و آنچه که از آب درمی‌آمد هیچ نسبتی با لباس های آماده توی مغازه ها نداشت. پالتوهای مامان دوزی را به خاطر می‌آوردم که بدون هیچ الگوی مشخصی بریده می شد و به واسطه‌ی گرم بودنشان مجبور بودیم که چندین زمستان پشت سر هم حفظ و نگهداریشان کنیم. یادم می آید که یکی از همکلاسی‌هایم به نام فیلیپ، یک روز به من گفت که این طرز لباس پوشیدن مناسب یک بچه دکتر نیست. حسابی به من برخورد. در دفاع از خودم گفتم، زر زیادی می زنی، اما فکرش که کردم دیدم که درواقع این من بودم که زر زیادی می‌زدم. بدتر از همه روزی بود که توی مدرسه جشن گرفته بودند. خانم معلم با حالتی ناراضی آمد به سمت من و گفت: «ژان لوبی من که بهت گفته بودم که لباس‌های پلوخوری‌ات را بپوشی.» جرات نکردم به او بگویم که همان‌هایی که تنم بود لباس‌های پلوخوری‌ام بود.»
• 2- یک روز، وقتی هنوز جنگ بود، بابا توی یک کافه یک صابون مارسی واقعی از بازار سیاه خرید. قبل از اینکه آن را برای مامان بیاورد، برای اطمینان از واقعی بودنش، همانجا امتحانش کرده بود. بعد هم داده بود به دوستانش تا آن‌ها نیز به نوبت یکی یک بار آن را امتحان کنند. توی کافه، همه دستانشان را شسته بودند. هر بار که یک مشتری تازه، وارد بار می‌شد، بابا ابتدا یک نمایش از شستشو برایش اجرا می‌کرد و بعد او را وادار می‌کرد که صابون را امتحان کند و دست آخر هم یکی یک پیک به اتفاق، به سلامتی صابون بالا می‌انداختند. طرف‌های غروب، تمام مشتری‌ها در وضعیتی پر ادبار و کثیف قرار داشتند، اما دست‌هایشان پاک و پاکیزه بود. شب که بابا به خانه برگشت، حسابی «خسته» بود. از آن صابون بزرگ آنچه که باقی مانده بود برای مامان آورده بود، از یک سکۀ پنج فرانکی هم کوچک‌تر بود.