معرفی کتاب

معرفی نویسنده

خلاصه‌ای از کتاب

جملاتی از متن کتاب

• 1- من و ایزاک تقریبأ فقط با نگاه با هم ارتباط برقرار می کردیم. هر بار یک نفر از رژیم های غذایی ضدسرطان حرف می زد، یا به خاطر مصرف دارو صدایش شبیه خرناس می شد، یا کار دیگری می کرد. او به من زل می زد و یک آه کوتاه می کشید. من هم در جواب به شکلی کاملا نامحسوس سرم را تکان می دادم و نفسم را بیرون می دادم. پس گروه خوددرمانی این طوری نفس نفس میزد و بعد از چند هفته از کل ماجرا حسابی کلافه بودم. آن چهارشنبه ای که با آگوستاس واترز آشنا شدم، هر چه در توان داشتم به کار گرفتم تا از شرکت در گروه خوددرمانی طفره بروم. روی مبل کنار مامان نشستم و حین تماشای سومین ساعت برنامه دوازده ساعته و ماراتن وار فصل گذشته مدل های برتر امریکا که مسلمه قبلا آن را دیده بودم، به پروپای مامان پیچیدم که به آن جلسه نروم.
• 2- یک پسر به من زل زده بود. کاملا مطمئن بودم که هرگز قب؟ او را ندیده ام. آن پسر بلند و لاغر و ماهیچه ای روی آن صندلی پلاستیکی مدارس ابتدایی، کوتاه به نظر می رسید. با موی قهوهای صاف و کوتاه. ظاهر همسن خودم، شاید یک سال بزرگتر. لبه صندلی نشسته بود و بدنش زیادی لاغر و بدون انرژی به نظر می رسید. یک دستش هم توی جیب شلوار جین تیرهاش بود. یک دفعه متوجه ناهنجاری های زیاد خودم شدم و رویم را برگرداندم. من یک شلوار جین کهنه پوشیده بودم که یک وقتی به تنم می چسبید و حالا گشاد و آویزان بود. با یک تی شرت زرد تبلیغاتی یک گروه موسیقی که دیگر دوستش نداشتم. مویم هم به همین شکل موی پسرهای پادو که حتی زحمت شانه کردنش را به خودم نداده بودم. تازه، گونه مسخره و تپل موش خرمایی ام هم بود؛ یک عارضه جانبی درمان. شبیه یک آدم معمولی متناسب بودم با یک کله شبیه بادکنک. هنوز حتی از ورم زانو و ساق پایم چیزی نگفته ام. هر چند دیگر نگاهش نمی کردم، چشمهایش همچنان روی من قفل شده بود.
• 3- آگوستاس پرسید «این حرفم یه جور بی عاطفگی بود؟ می تونم در برابر احساسات آدمهای دیگه واقعأ کور و بی تفاوت باشم.» ایزاک می خندید، اما پاتریک انگشت توبیخگرش را بلند کرد و گفت «خواهش می کنم آگوستاس. اجازه بده به خودت و تلاش هات برگردیم. گفتی از فراموش شدن می ترسی.» آگوستاس گفت «درسته.) پاتریک گیج به نظر می رسید. «کسی هست، کسی هست که بخواد در این باره حرف بزنه؟» سه سال بود که عادی به مدرسه نمی رفتم. پدر و مادرم بهترین دوستانم بودند. سومین دوستم نویسنده ای بود که حتی از وجودم خبر نداشت. تقریبا آدمی خجالتی بودم و کسی نبودم که دست بلند کنم و حرف بزنم. و حالا، فقط این بار تصمیم گرفتم حرف بزنم. دستم را نصفه بالا بردم و پاتریک با شوقی مشهود گفت «هؤل!» مطمئنم گمان می کرد که یخم دارد آب می شود. داشتم یکی از اعضای آن گروه میشدم. به آگوستاس واترز نگاه کردم و او هم نگاهم کرد. تقریبا میشد درون چشم های واقعا آبی اش را دید. گفتم «یه روز می آد که همه ما از دنیا رفته ایم. همه ما. زمانی می رسه که هیچ انسانی باقی نمی مونه که به خاطر بیاره زمانی کسی وجود داشته، یا این که گونه ما آدم ها چه کارهایی کرده. هیچ کس باقی نمی مونه که ارسطو یا کلئوپاترا رو به خاطر بیاره، چه برسه به شما. هر کاری که کردیم و هر چی که ساختیم و نوشتیم، فکر کردیم و کشف کردیم، فراموش میشه.» بعد با اشاره به اطرافم ادامه دادم و همه اینها به خاطر هیچ بوده. شاید اون زمان به زودی برسه و شاید میلیون ها سال طول بکشه، اما حتی اگه نابود شدن خورشید رو هم دووم بیاریم، باز هم تا ابد زنده نمی مونیم. قبل از این که اندامها هوشیار بشن، زمان وجود داشته، بعد از اون هم زمان ادامه خواهد داشت. اگه فراموش شدن حتمی بشر نگرانت می کنه، تشویقت می کنم که بهش توجه نکنی. فقط خدا میدونه آدم های دیگه چه کار می کنن.